Rozdział 3

"Strzępy" 

Los Angeles… Miasto o niezliczonej ilości twarzy. Dla jednych jego brudne ulice są schronieniem przed światem, inni na nich konają. Często nieświadomi niebezpieczeństw „wieśniacy” ściągają do niego, mając nadzieje na nowe, lepsze życie. Przeważnie dziewczyny stają się kurwami, a faceci dilerami sprzedającymi tani syf, którego większą część pochłaniają sami.

Cynthia właśnie obudziła się ze snu. Była wyczerpana. Na szczęście cały czas siedziała na fotelu tira, obok grubego kierowcy w przepoconym podkoszulku. Nic nie wskazywało, aby dobierał się do niej, o co martwiła się najbardziej.

We śnie widziała swoją matkę. Stała w drzwiach ich małego domku, gdzieś na pieprzonej wsi. Miała na sobie te same ubrudzone gumiaki, tą samą ubrudzoną „roboczą sukienkę”, te same krzywe zęby nie myte od pół roku… Wydawało się, że nawet czuła ten sam zapach gówna jaki unosił się w całej wsi.

Mary… Samotna alkoholiczka z ósemką dzieci. We śnie, który śmierdział gównem, Cynth widziała ją doskonale. Wyszczerzyła do niej swoje paskudne kły. Oblizała się po spękanych od bimbru ustach, niczym pies widzący ogromną kość.

- Mówiłam ci głupia gówniaro, że ci się nie uda. Twoje miejsce jest tutaj! Wstydź się, wstydź! – głos Mary przypominał skrobanie gwoździem po tablicy.

Zaczęła zbliżać się do Cynth, a zza jej pleców zaczęły wychodzić pozostałe dzieci jakie miała. Tak samo durne, brzydkie i śmierdzące jak ona. Miały bezmózgi wyraz twarzy, puste spojrzenie…

- Wstydź-się-wstydź! – powtórzyły chórem po matce, zupełnie bez życia.

 Okrążyli ją, a „królowa pajęczyca” zaczęła zbliżać się do dziewczyny. Chciała ją pojmać i wyssać resztę rozumu jaki posiadała, tak jak innym dzieciakom, którym nie udało się uciec.

Była coraz bliżej… Zapach gówna nasilał się z każdym jej krokiem, a żółte kły były coraz to bardziej widoczne…

I wtedy Cynthia się obudziła.
- Wszystko w porządku? – zapytał kierowca z meksykańskim akcentem.

Dziewczyna skinęła głową, chociaż wewnątrz wciąż drżała. Wiedziała, że nie może wrócić do domu. Czuła całą sobą, że jeśli to się stanie, wszystko zostanie z niej wyprane, nie wytrzyma tego.

Do L.A. zostały dwie godziny jazdy. Dwie cholernie dłużące się godziny, aby uwolnić się i zacząć walkę o przetrwanie. Wciąż miała szansę. Obiecała sobie, że prędzej powiesi się, niż wróci na wieś. Nienawidziła jej całą sobą. Miała z nią same złe wspomnienia. Zmieniła imię, wygląd, siebie, aby tylko odciąć się od niej. Od swojej matki, od swojego rodzeństwa, od ojca, którego nigdy nie miała. Za dwie godziny będzie kimś innym. Znajdzie prace, zarobi na siebie, będzie szczęśliwa. Taki ma plan i zrobi wszystko, aby nie skończyć jako dziwka.

***

Stephanie Mayer – młodsza pielęgniarka, dopiero co skończyła szkołę. Atrakcyjna brunetka o niewinnej twarzy. Patrząc na nią, chciało jej się ufać.

Dziewczyna właśnie wracała do domu. Nie wiedziała co ma zrobić z informacjami jakie otrzymała. Ludzie mówią. Wszędzie mówią. Mówią dużo i za dużo. O wiele za dużo, a pewne osoby wykorzystują to beznamiętnie.

Stephanie Mayer – wilk w owczej skórze.

Dotarła właśnie do wieżowca, w którym, wraz z koleżanką wynajmowała mieszkanie na 7 piętrze. „Musisz to dobrze rozegrać.” – pomyślała wchodząc do windy. W tym momencie nie zdawała sobie jeszcze sprawy, że ma ich wszystkich w garści, jednak wkrótce to odkryje.

Weszła do mieszkania. Diana jeszcze spała. Zdjęła kurtkę. Musiała się skupić. Szybko zaczęła w głowie kalkulować i przewidywać. Zostawił jej numer do domu. Wykręciła go.

- Mogę z Izzym? – zapytała.

- Śpi. – usłyszała po dłuższej chwili oczekiwania – Coś przekazać?

Teraz ona nic nie mówiła.

- Nie, zadzwonię później. – rozłączyła się.

Nie może jeszcze za bardzo się mieszać. Dobrze to wiedziała. Zwłaszcza, że jeszcze nie była pewna swojego planu działania. Wilczyca rusza na łowy.

***

Godzina 13. Studio numer 2 stacji Los Angeles’s Voice. Prowadząca chciałaby stracić zmysł powonienia na najbliższe pół godziny. Miała przed sobą pięciu pijanych i śmierdzących gorzałą muzyków. Za dźwiękoszczelną szybą był ich menager i ochroniarz. Musiała trzymać fason, mimo, że działali jej na nerwy. Zachowywali się jak dzieci.

- Z tej strony Margaret Steward w audycji Nowości, zapraszam. – powiedziała wyćwiczonym podekscytowanym głosem, a za chwilę w słuchawkach rozbrzmiał charakterystyczny wstęp muzyczny – Dziś w naszym studiu gościmy pięciu wspaniałych młodzieńców z Guns N’ Roses (…) – w tym momencie zaczęła prezentować zespół  powstrzymując się od skomentowania ich smrodu.

- Jyp.

„O cholera…” – pomyślał Adler.

Prowadząca nie przerywając zapowiedzi spojrzała na niego z uniesioną brwią. Biedaczek dostał czkawki.

- Jyp.

Perkusista aż podskoczył na co reszta roześmiała się starając robić to jak najciszej.

- Jyp.

Teraz wszyscy parsknęli głośnym rechotem zagłuszając słowa Margaret.

- Za chwilę wysłuchają państwo ich pierwszego singla, a po przerwie zapraszamy na wywiad z członkami grupy. – wycedziła niemalże przez zęby gromiąc ich wzrokiem.

Cały zespół miał ją w poważaniu. Na każde „jypnięcie” Adlera śmiali się coraz to głośniej. W końcu ktoś przyniósł mu wodę. Po kilku piosenkach zaświeciła się lampeczka, że znów są na antenie.

- Są z nami Axl, Izzy, Slash, Duff i Steven z Guns N’ Roses, a ja jestem Margaret Steward w audycji Nowości.

Zaczęło się. Słucha ich w tej chwili około 500 tysięcy ludzi, a powtórka audycji zostanie puszczona wieczorem i za dwa dni. Muszą dobrze się zaprezentować. Po drugiej stronie Marck dostawał kurwicy. Wiedział, że może stać się wszystko, gdy są w takim stanie. Miał tylko nadzieje, że obróci się to w dobrą stronę.

- Axl, jesteście dopiero wschodzącą grupą. – zaczęła prowadząca mając nadzieje, że Rudy jest ogarnięty – Jakie macie plany na najbliższą przyszłość?

Rose wyszczerzył zęby i posłał Margaret buziaczka.

- Dziś wieczorem pewnie pójdziemy do baru. Idziesz z nami? – zapytał rozkosznie strugając z siebie niewiniątko – To nasza najbliższa przyszłość kochana.

Margaret nic nie mówiła. Załamana przejrzała ile zostało im pytań. Musiała odbębnić robotę i tyle. To starsza, lecz doświadczona prowadząca. Pamięta pierwszy wywiad Sex Pistols w Ameryce. Była wtedy jeszcze na stażu, ale również pamiętała ich zwierzęce zachowania. Musiała dać sobie radę.

Izzy jak zawsze trzymał fason, mimo, że po przyjściu do domu oddał się dalszej libacji. No i jako jedyny miał najlepszy widok na szybkę dźwiękoszczelną, za którą widział jak głowa Marcka jest bliska wybuchu.

-Ekhm… - odchrząknął – Niedługo jest premiera naszej pierwszej płyty. Jeszcze nie jesteśmy pewni co do jej nazwy. – Stradlin starał się ratować sytuację, ale każdy odgłos słyszeli słuchacze, więc śmiechy kolegów którzy cały czas żartowali o sprośnych panienkach i snuli wizje Margaret podczas seksu nie pomagały.

Margaret spojrzała na niego z wdzięcznością.

- Oh Izzy zawsze jest taki poważny. – zaczął bełkotać Hudson – On tylko teraz udaje, że nie lubi premiera. To sztywniaczek.

- Co ty odpierdalasz? – zaczął śmiać się Axl – Jakiego premiera?

[z ang. „premier” (premiera) i „prime” (premier) brzmią podobnie, więc pijanemu i naćpanemu Slashusiowi mogło się pomylić]

Margaret westchnęła. Pół miliona osób słyszy ich bełkot… Chłopakom zaczęło się po prostu nudzić. Nudne pytania, nudne odpowiedzi. Muszą być grzeczni i udawać kogoś kim nie są. Każdy by zaczął świrować.

PPPSSSYYYK

To McKagan. Otworzył puszkę piwa tuż przy mikrofonie.

- Wasze zdrowie. – powiedział radośnie i zaczął gulgać swój napój specjalnie głośno przełykając każdy łyk, a kończąc głośnym „AGHHMMM”.

- Kurwa czy ty wniosłeś tu piwo? – Margaret już nie wytrzymała.

Nie przegięli jeszcze pały, ale ona po prostu zaczyna być zardzewiała, traci fantazję i zdrowie psychiczne z każdą kolejna audycją, mimo, że jest powszechnie znana. Właśnie z tego powodu dają jej teraz samych „świeżaków” – zaczynała zawadzać przez swoje maniery, przeterminowała się.

- Wypierdalać śmierdziele! Wypierdalać! – prowadząca cała poczerwieniała.

Zaczęła miotać się po niewielkim studiu próbując zrzucić chłopaków z krzeseł. Oni jednak nie reagowali. Siedzieli i śmiali się, a Marck przykleił swoją twarz do szybki nie wierząc w to co widzi.

- Paskudne śmierdziuchy! Łobuzy parszywe! Wynocha, już!

- Potrzebujesz bolca Margaret, wyluzujesz się. Chodź z nami do baru. – zaczął chichrać się Rose, co jeszcze bardziej rozwścieczyło prowadzącą.

- Wynocha, albo was zabiję! – ryknęła podnosząc długopis niczym najostrzejszy nóż.

Dyszała podobnie jak zwierzę po dzikiej gonitwie. Stała cała napięta, ciężko sapiąc z czerwoną twarzą. Guziczki jej koszuli ledwo wytrzymywały to napięcie. Jej otyłe ciało było gotowe do ataku. Straciła kontrolę nad sobą.

- Chcesz nas zadźgać długopisem? – zapytał McKagan otwierając sobie drugie piwo i kładąc nogi na stole cały czas się szczerząc – Chcę to zobaczyć!

Margaret rzuciła się w jego kierunku. Wykopała puszkę taniego piwa, a jej zawartość rozpłynęła się po dźwiękoszczelnej szybie.

- Jaka dzika! – prychnął McKagan śmiejąc się.

I wtedy do środka wparował ich ochroniarz. Przerzucił ją sobie przez bark i po prostu wyniósł, mimo że wrzeszczała i kopała. Chłopaki jak zwykle - śmiali się. Marck od razu popędził do najbliższego telefonu. Chyba szykuje się afera.

***

- Słucham? – zapytał Izzy do słuchawki telefonicznej.

- Tu Steph… Pielęgniarka. – usłyszał znajomy damski głos – Martwiłam się o ciebie. Słyszałam wywiad w radiu. Wszystko w porządku?

„To słodkie, że tak się martwi.”

- Umm… Taa, jest okej.

Chwila ciszy.

- Pomyślałam, że może znowu gdzieś wyjdziemy. – powiedziała cichutko.

Stradlin spojrzał na swoich kolegów. Właśnie szykowali się do wyjścia do baru. Nie za bardzo miał ochotę znowu siedzieć i słuchać jak rozmawiają o dziwkach, albo oglądać jak Axl i Caroline pożerają się wzajemnie. To wciąż go kuło.

- Pewnie. Przyjechać po ciebie?

Znowu cisza.

- Spotkajmy się na wzgórzach Hollywood pod literą H.

- Okej. – rozłączył się.

Gitarzysta rozpoczął wewnętrzy monolog. Nie był pewny czy dobrze robi. Dopiero co stracił Amy. Wciąż coś do niej czuł. Uczucie, jakim ją darzył jeszcze nigdy go nie wypełniało przy żadnej dziewczynie. Często myślał, że to nawet „ta jedyna”. Nie wiedział co ma robić. Nie może rzucić wszystkiego i jechać do niej do Kanady. I jeszcze Stephanie. Coś przypomina mu w niej Amy. Może to, że czuł się przy niej bezpieczny. I wcale nie dlatego, że jest pielęgniarką. Czuł, że ma w niej swój azyl, jednak wciąż przed nim się wzbrania. Amy…

- Kurwa Stradlin! – Axl ryknął mu do ucha – Idziesz czy będziesz tu stał z miną smutnego szczeniaczka?

Musiał się zamyślić i nie słyszał wołania kolegów.

- Zmieniłem plany. – odpowiedział bez żadnych emocji.

Chłopaki spojrzeli po sobie. Muszą się o niego troszczyć, ale nie mogą go zmuszać do szlajania się po melinach. Może właśnie przerwa od tego dobrze mu zrobi?

- Nie przećpaj się. – powiedziała na odchodne Viv posyłając mu zmartwione spojrzenie.

Ćpanie… Może to go właśnie znieczuli? Jest już i tak wrakiem. Nie ma w sobie nic. To co go trzymało – odeszło. Został sam. Ma jeszcze przyjaciół. Jednak oni teraz zajęci są własnymi sprawami. Mieli zacząć od nowa. Miał nie brać, miał skupić się na zespole… W tym momencie poczuł, że chciałby strzelić sobie w łeb, ale przecież nie miał pistoletu. Szybko odpędził tę myśl od siebie. Schował twarz w dłonie. Chciało mu się płakać. Heroina? Nie, jest dla niego zbyt silna. Kto zaczyna z tą toksyczną damą, ginie od jej jednego dotyku, sprzedaje jej duszę. „Jeszcze nie teraz Izzy…” – pomyślał. Nagle… Przecież Duff lubi kokainę. Musi mieć jakieś zapasy. Kreska czy dwie… One maja go posklejać, bo jest rozpadającym się samochodem mającym chyba tysiąc lat. Nie może się rozlecieć, nie teraz.

Zaczął szukać - szybko, zostawiając jak najmniej śladów po sobie. Wie, że jak Viv dowie się, że McKagan ma „zapasy” tym bardziej nie będzie chciała go znać.

Jest! Cały woreczek! Dopiero teraz zauważył, że trzęsą mu się ręce. Spojrzał w lustro wiszące na ścianie po drugiej stronie. Blady, wychudzony, z twarzą starszą o dziesięć lat. Wyglądał jak stary buldog. Jego smutne i zmęczone oczy wydawały się jeszcze bardziej smutne i zmęczone niż zwykle. Dużo schudł. Za dużo. Wszystkie ubrania wisiały na nim. Tak, zdecydowanie musi się posklejać. Ale czy koka to dobry klej? Oczywiście, że nie. Doskonale to wiedział. Wiedział, że jak zacznie tańczyć – wpadnie. Nie może sobie na to pozwolić.

- Tylko na dzisiaj. Wyśpię się jutro i mi minie. – mruknął sam do siebie, aby utwierdzić się w słuszności brania narkotyków.

Słuszność brania narkotyków… Przecież to absurd! „Izzy się rozpada, Izzy nie ma siły, czy Izzy jeszcze kiedykolwiek będzie Izzym?” Rozpłakał się. Stracił siłę. Kim się stał? Jest nikim, wrakiem samego siebie.

Niuch.

Płacz przybrał na sile. „Kim się stałeś Jeffrey?” – pomyślał. W jego głowie pojawiły się wspomnienia z dzieciństwa.

Niuch.

Biegał z patykiem. Był to jego pistolet. Na dworze zaczęło już się ściemniać. Każdy chłopiec z Lafayette zgromadził się na łące. Obmyślali plan jak dostać się do opuszczonej stacji benzynowej. Dorośli nie pozwalali im się tam bawić, jednak Gang Rewolwerowców potrzebował nowej siedziby. Stodoła Billiego już się nie nadawała, jego ojczym ich wygonił stamtąd. Wyznaczyli grubego Adama, aby jako pierwszy wszedł i sprawdził czy nikogo tam nie ma. Wśród dzieciaków krążyła legenda, że stację zamieszkuje wiedźma. Nikt tak naprawdę nie lubił Adama. Tolerowali go, bo przynosił cukierki i ciastka z cukierni jego rodziców. Zostało im pół godziny, aby wrócić, inaczej rodzice zaczną się martwić i będą mieli karę. Uzbrojeni w patyki ruszyli w stronę stacji. Każdy z nich się cykał, ale żaden nie chciał do tego przyznać. Adam przełknął głośno ślinę. Bał się najbardziej. Powoli ruszył w stronę wejścia. Chłopaki czekali kilka metrów dalej. Wszędzie roznosił się zapach siarki. Gryzł ich w oczy, uszy, zęby. Czuli jego smak. Gorzko-kwaśny. Powoli wypalał im przełyk. Nastała cisza. Można było usłyszeć bicie własnego serca. Nagle… Krzyk. Krzyk Adama. Uciekli. Rodzice mówili im, że mają się tu nie zbliżać, że to niebezpieczne. Biegli ile sił w nogach. Bali się. Bali się jak nigdy dotąd. Usiedli przy głównej drodze. Czekali. Jeffreyowi zrobiło się szkoda grubego chłopca z torbą cukierków. Nawet go lubił, choć nie chciał przyznać się przed resztą chłopaków. Wyśmialiby go. Poczuł jak gula rośnie mu w gardle. Chciało mu się płakać. Usiedli każdy obok siebie. Wypatrywali go. Mieli nadzieję, że zaraz zza horyzontu zobaczą jego tłustą sylwetkę, że zaraz przyjdzie i ciamiąc krówkę powie „nabrałem was”. Nie przyszedł. Już nigdy więcej. Już nigdy więcej go nie widzieli. Na pogrzebie miał skromną białą trumienkę. Wszyscy byli smutni. Pastor, ojczym Billa, wygłosił piękne kazanie. Okazało się, że pod Adamem zarwała się podłoga. Złamana kość uda przerwała tętnicę. Już nie żył, gdy dorośli go naleźli.

Cięcie.

- Izzy… Izzy obudź się!

Gitarzysta widział wszystko przez mgłę. Chwilę mu zabrało zanim jego oczy odzyskały ostrość widzenia. Przez moment nie wiedział kto nad nim się pochyla. Musiał stracić przytomność.

- Widzisz mnie? – zapytała przerażona dziewczyna.

Już ją poznał. To Stephanie.

- Steph… Co tutaj robisz? – zapytał mamrocząc.

Brunetka odetchnęła z ulgą.

- Nie było cię i martwiłam się, że coś ci się stało… - szepnęła.

Emocje na jej twarzy zmieniały się z każdą sekundą. Pomogła mu wstać. Ruszyli do pokoju Izzyego. Usiedli na łóżku. Rytmiczny nie czuł się dobrze. Kręciło mu się w głowie, ale nie wariował. Nie miał złych myśli. Jego zardzewiałe części zostały tymczasowo sklejone, jednak wciąż był rozpadającym się wrakiem. Trzymał ją za rękę. Milczeli. Milczeli długo. Spojrzał jej głęboko w oczy.

- Nie wiem co się ze mną dzieje… - szepnął – Pomóż mi…

Przygryzła dolną wargę i skinęła głową. Kciukiem wyjął ją z pod jej zębów zbliżając twarz do jej twarzy. Zamknął oczy i pocałował ją. Chciał znów czuć się bezpieczny, móc leżeć przy kimś i po prostu ogrzewać swoje zardzewiałe części. Potrzebował żywego, nietoksycznego kleju. Nie myślał czy robi źle, czy dobrze. Po prostu potrzebował zapomnieć. Przytulił się. Poczuł ciepło, poczuł bicie serca drugiej osoby, poczuł życie, nadzieję… Nie odtrąciła go.

- Pomogę ci. – szepnęła swoim miękkim głosem.

Położyli się do łóżka. Wtulił się w nią jak małe dziecko w matkę. Grzał się. Teraz naprawdę czuł, że zaczyna się sklejać. Od dłuższego czasu nie czuł się tak, jak w tym momencie. I to wcale nie dlatego, że był nagrzany. Nie czuł się sam.

***

Postanowiłam, że nie będę publikować regularnie, ale za to porządnie i długo, aby to wynagrodzić. Ten rozdział jest inny niż wszystkie. Nie mówię tu jedynie o tych rozdziałach z nowego opowiadania, ale również różni się od tych ze starego. Nie tylko jest dłuższy, ale chciałam napisać go inaczej, użyć wyobraźni zwłaszcza w części o Izzym. Już nie będę próbowała być na siłę zabawna, ten rozdział zdecydowanie jest smutny, ale będą też weselsze. Jeśli to możliwe , chciałabym wiedzieć co o tym sądzicie, bo tworze z myślą o Was. Wolicie ten styl czy rozdziały, w których dominuje akcja? Dzięki, że czytacie.